Over mij

Je kunt alleen een gids zijn op plekken waar je zelf bent geweest. Ik ben dan ook geen onbekende op het pad van rouw. Toen mijn twee dochters in 1999 tijdens een auto-ongeluk omkwamen, moesten mijn man, zoon en ik niet alleen afscheid nemen van hen. We moesten ook afscheid nemen van de toekomst die we voor ogen hadden. Op de oude voet verdergaan, ging niet meer. Na mijn eigen rouwproces begon ik vrijwilligerswerk te doen bij het steunpunt Zeeuws Verlies. Daar ontmoette ik een uitvaartbegeleider die me uitnodigde met haar mee te lopen. “Misschien is mijn beroep ook iets voor jou?” vroeg ze. Ze had gelijk: het paste als een jas.

Na een paar jaar als uitvaartbegeleider voelde het natuurlijk om de post-hbo-opleiding Rouw en Verlies te volgen bij Land van Rouw. Ik merkte dat nog te veel mensen moeilijk kunnen praten over verlies, terwijl het juist zo nodig is. Als rouw- en verliesbegeleider wil ik mensen laten zien dat het leven niet voorbij is na een verlies. Ik vergelijk het met de kunstvorm mozaïek. Zelfs als je leven aan diggelen ligt, kun je met de brokstukken iets nieuws maken. Wie ooit een mozaïek heeft gemaakt weet: het duurt lang en je kunt je lelijk snijden aan het glas en aardewerk. Maar als het eenmaal af is, laat het nieuwe kunstwerk twee dingen zien. Het is een eerbetoon aan jouw proces én aan het prachtige voorwerp dat er ooit was.

Een overzicht van de opleidingen die ik heb genoten vindt u hier.